Πέθανε ο χορογράφος Δημήτρης Ιβάνωφ

Συνεργάστηκε με κορυφαίους ηθοποιούς και δημιουργούς

Μεγάλη θλίψη έχει προκαλέσει στον καλλιτεχνικό κόσμο η είδηση του θανάτου του Δημήτρη Ιβάνωφ, ενός από τους πιο σημαντικούς χορογράφους της εποχής μας, που άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στην τέχνη του χορού.

Την είδηση του θανάτου του γνωστοποίησε μέσω Facebook η Δραματική Σχολή Τράγκα, εκφράζοντας τα σπαρακτικά της λόγια και τιμώντας την τεράστια κληρονομιά που αφήνει πίσω του στον χώρο της τέχνης.

Η ανακοίνωση για τον θάνατο του Δημήτρη Ιβάνωφ

«Σήμερα αποχαιρετούμε έναν σπουδαίο άνθρωπο της Τέχνης και έναν από τους σημαντικότερους δασκάλους που πέρασαν ποτέ από τη Δραματική Σχολή μας. Ο Δημήτρης Ιβάνωφ δεν υπήρξε απλώς καθηγητής. Υπήρξε ένας πυλώνας της Σχολής, ένα στήριγμα για γενιές σπουδαστών και ένας ακούραστος εργάτης του ελληνικού χορού και του μουσικού Θεάτρου.

Με μια διαδρομή που ξεκίνησε από την Εθνική Λυρική Σκηνή και εκτείνεται σε θέατρα, βαριετέ, μουσικές σκηνές, τηλεόραση, κινηματογράφο και μεγάλα παιδικά μιούζικαλ, ο Δημήτρης Ιβάνωφ σημάδεψε όσο λίγοι την ιστορία του ελληνικού χορού. Χορογράφησε αμέτρητες επιθεωρήσεις, συνεργάστηκε με κορυφαίους ηθοποιούς και δημιουργούς, ταξίδεψε το έργο του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και υπήρξε ζωντανό κομμάτι της άγραφης ιστορίας του Λαϊκού Μουσικού Θεάτρου.

Για την ΕΡΤ δημιούργησε το εμβληματικό «Τα φώτα της ράμπας δε σβήνουν ποτέ», μια δουλειά που θεωρείται σήμερα πολύτιμο θεατρολογικό τεκμήριο. Για εμάς όμως, πέρα από το τεράστιο καλλιτεχνικό του αποτύπωμα, ο Δημήτρης Ιβάνωφ υπήρξε κάτι ακόμη πιο σπάνιο. Ένας άνθρωπος με γενναιόδωρη καρδιά. Με σεμνότητα, χιούμορ, μνήμη και αγάπη για την Τέχνη, αγκάλιαζε τους νέους ηθοποιούς, μοιραζόταν απλόχερα τη γνώση και την εμπειρία του και μας δίδασκε ότι ο χορός, όπως και το θέατρο, είναι πάνω απ’ όλα ψυχή.

Η Σχολή μας οφείλει σε εκείνον ένα μεγάλο μέρος της δικής της ιστορίας. Διέθεσε το πολύτιμο βεστιάριό του, δεκάδες παραδοσιακά κουστούμια και κοστούμια θρύλων του μουσικού θεάτρου, καθώς και ολόκληρο το προσωπικό του αρχείο, για να δημιουργηθεί το Θεατρικό Μουσείο της Σχολής μας. Μας εμπιστεύτηκε χρόνια ζωής, μνήμες, παραστάσεις, υλικό ανεκτίμητης αξίας. Χάρη σε αυτόν διασώθηκε ένα κομμάτι του ελληνικού θεάτρου που αλλιώς θα είχε χαθεί.

Οι συνεργάτες του τον περιγράφουν ως έναν άνθρωπο που σεβόταν την εποχή, αγαπούσε βαθιά τους καλλιτέχνες και τίμησε τη γενιά του, αλλά και όλους όσοι προηγήθηκαν. Ένας άνθρωπος που κέρδισε την εμπιστοσύνη των «ιερών τεράτων» του παλιού θεάτρου, που άκουσε τις ιστορίες τους και τις πέρασε στις επόμενες γενιές.

Σήμερα, αποχαιρετούμε έναν Δάσκαλο που τίμησε τη σκηνή, την παράδοση, το μουσικό θέατρο και πάνω απ’ όλα τον άνθρωπο. Η παρουσία του, η αγάπη του για τη σχολή και το έργο του θα μείνουν για πάντα ζωντανά. Εμείς θα συνεχίσουμε να περπατάμε στο μονοπάτι που άφησε. Καλό ταξίδι, αγαπημένε μας Δημήτρη Ιβάνωφ. Σας ευχαριστούμε για όλα!».

Η πορεία του Δημήτρη Ιβάνωφ

Γεννημένος στον Πειραιά, επηρεάστηκε από τη θεία του, Σίβα Καβάλιοβνα, χορεύτρια στο θέατρο Μαρίνσκι της Αγίας Πετρούπολης, και μαγεμένος από τα μιούζικαλ που παρακολουθούσε στο σινεμά μαζί της, αποφάσισε από πολύ μικρή ηλικία να αφιερώσει τη ζωή του στον χορό.

Το 1951 ξεκίνησε τις κλασικές σπουδές του στο παιδικό μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής υπό τη διεύθυνση της χορογράφου Λουκίας, με δασκάλους τον Τατιάνα Βαρούτη στον χορό και τον Νίκο Συνοδινό στη μουσική. Μετά από τρία χρόνια μαθητείας και την απόκτηση άδειας ασκήσεως επαγγέλματος χορευτή, συνέχισε τις σπουδές του στο Ελληνικό Ωδείο, όπου απέκτησε με άριστα το δίπλωμα καθηγητή μπαλέτου, πιστοποιημένο από εξέχουσες προσωπικότητες του Ωδείου.

Η πορεία του τον οδήγησε στο Ισραήλ (1961-1963), όπου στο Σύγχρονο Στούντιο Χορού μελέτησε τον «χορό χαρακτήρων» (character dance) με μοντέρνο προσανατολισμό υπό τη διδασκαλία των Μία Αρμπάτοβα και Ρούθ Τάρις. Παράλληλα, παρακολούθησε σεμινάρια της Bronislava Nijinska, εξέχουσας μορφής των Ρωσικών Μπαλέτων του Diaghilev, και μυήθηκε στους ινδικούς χορούς με τη Σάντρα Ρέο.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, συνέχισε τις σπουδές του στο Ελληνικό Ωδείο δίπλα στην Γκέλυ Χριστοφορίδη, αποφοίτησε με άριστα το 1972 και απέκτησε δίπλωμα από τη Σχολή Ζουρούδη το 1973. Παράλληλα, ενίσχυσε την κατάρτισή του παρακολουθώντας μαθήματα από τον Ρώσο χορογράφο Μπόρις Κνίαζεφ και τον Βούλγαρο Στρούτσωφ, εδραιώνοντας έτσι μια βαθιά και πολυδιάστατη γνώση του χορού στην Ελλάδα και το εξωτερικό.