Το είχε κάνει και η Πισπιρίγκου: Μόλις μαθεύτnκε τι έκανε η Μουρτζούκου στο νοσοκομείο

Η Ειρήνη Μουρτζούκου ομολόγησε πως είναι υπεύθυνη για τους θανάτους τεσσάρων από τα πέντε βρέφη για τους οποίους τόσο καιρό αρνούνταν πως είχε κάποια σχέση, με τα δύο από αυτά να είναι τα δικά της, το ένα της μητέρας της και το τέταρτο μίας φίλης της.

Από τη στιγμή που ομολόγησε όλο και περισσότερα στοιχεία και καταθέσεις έρχονται στο φως της δημοσιότητας, που επιβεβαιώνουν πώς τα έκανε όλα και περνούσε απαρατήρητη. Στην εκπομπή του MEGA, Live News, μάλιστα, την Παρασκευή 11 Ιουλίου, έφεραν στο φως την κατάθεση της αποκλειστικής νοσοκόμας του δεύτερου βρέφους της κατηγορούμενης, κατά την οποία αποκαλύπτεται το κοινό στοιχείο της με την Ρούλα Πισπιρίγκου, η οποία είναι ένοχη για τους φόνους των δικών της 3 παιδιών.

Η κατάθεση της αποκλειστικής νοσοκόμας του δεύτερου παιδιού της Ειρήνης Μουρτζούκου

«Εγώ ήμουν στη φύλαξη του δεύτερου βρέφους που βρισκόταν στον θάλαμο στο Παίδων. Εκείνο το βράδυ η Μουρτζούκου είχε ξαπλώσει μαζί με το μωρό, μέσα στην κούνια του, που κανονικά αυτό απαγορεύεται από τον κανονισμό του νοσοκομείου. Δεν αντιλήφθηκα τίποτα, καθώς κοιμόμουν και ξύπνησα από τους γιατρούς που ήρθαν στον θάλαμο για να εξετάσουν το βρέφος. Πολλές φορές η Μουρτζούκου αφαιρούσε το μόνιτορ από το βρέφος και γι’ αυτό οι γιατροί της είχαν κάνει παρατήρηση», αναφέρει χαρακτηριστικά στην κατάθεσή της, εξηγώντας πως το γεγονός ότι έκλεινε το μόνιτορ συχνά ήταν αυτό που έκανε και η Ρούλα Πισπιρίγκου όταν πήγαινε στο νοσοκομείο μετά τα επεισόδια των παιδιών της.

Ολόκληρη η ομολογία της Ειρήνης Μούρτζούκου

«Κοντεύω να τρελαθώ και δεν ξέρω ποιον μπορώ να εμπιστευτώ. Τα μόνα άτομα που ενδιαφέρονται για μένα είναι η γιαγιά μου, οι θείοι μου και ο πατέρας μου, γιατί ξέρουν πώς έφτασα ως εδώ.

Είμαι ακόμα παιδί. Από όταν ήμουν πολύ μικρή περνούσα τα πάνδεινα, δεν ζούσα ως παιδί. Δεν φαντάζεστε τι κουβαλάω στην ψυχή μου. Αναζητούσα πάντα την αγάπη της Πόπης, της μάνας μου. Ποτέ της δεν μου έδωσε μια αγκαλιά. Αυτή είναι η μεγάλη μου πληγή.

Όταν πέθανε η Ζωή Ηλιάνα ήμουν 13 ετών. Με ρώτησε ποτέ κανείς τι περνούσα εγώ τότε; Εκείνη την ημέρα θυμάμαι ότι πήγα στο δωμάτιό της και ενώ ήταν στο πάτωμα, εγώ στεκόμουν από πάνω της. Δεν θυμάμαι τι έγινε. Δεν κατάλαβα ότι πέθανε. Το έμαθα αργά το βράδυ, όταν μου το είπαν.

Η μάνα μου ενδιαφερόταν μόνο για τους γκόμενούς της. Ο παππούς μου με έσερνε από τα μαλλιά. Το ξέρετε πως όλη μέρα έτρωγα ξύλο; Έπρεπε να προσέχω και τα παιδιά μέσα σε όλο αυτό. Για να γλιτώσω, το έσκαγα από το σπίτι. Δεν μπορεί σήμερα να έρχεται η μάνα μου και να μου λέει πως φταίω.

Εγώ το έκανα, το παραδέχομαι, αλλά δεν ξέρω γιατί. Το μυαλό μου θόλωνε εξαιτίας όσων μου έκανε η Πόπη. Είναι σαν το μυαλό μου να άδειαζε εκείνες τις στιγμές και να μην σκεφτόμουν τίποτα.

Φαντάζομαι πώς ή θα είχαμε μαλώσει ή θα σκεφτόμουν όσα μου είχε κάνει αλλά και όσα μου έχουν λείψει από τη μάνα μου. Τα πράγματα έγιναν με τον ίδιο τρόπο σε όλα τα παιδιά, εκτός από το μωρό μου το μικρό. Το έκανα χωρίς να το καταλάβω. Ξύπνησα και το είχα πλακώσει στον ύπνο μου.

Όλη μου τη ζωή πρόσεχα παιδιά, τα μεγάλωνα. Και τα αδέρφια μου και τα δικά μου παιδιά και των φίλων μου. Σας λέω αλήθεια, τα λατρεύω τα μωρά, γιατί εγώ ως παιδί είχα δύσκολα χρόνια. Σε κανένα παιδί δεν αξίζει να μεγαλώνει με αυτό τον τρόπο.

Το όνειρό μου ήταν μια ωραία οικογένεια. Ένα όνειρο που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα. Αυτό με έφτασε εδώ που είμαι σήμερα. Έφτασα να κάνω κακό στα ίδια μου τα παιδιά, στην αδερφή μου και σε ένα άλλο μωρό. Όλα ήταν αθώα.

Τώρα που σας τα λέω αυτά, νιώθω λύτρωση. Θέλω να πω την αλήθεια και, αφού τα λέω όλα, να ξέρετε: τον Παναγιωτάκη δεν τον πείραξα ποτέ! Δεν είναι δυνατόν εγώ να έφτασα σε τέτοιο σημείο, να θόλωσε το μυαλό μου τόσο πολύ και να μην το θυμάμαι αν το είχα κάνει.

Πάω και κάνω και εξομολόγηση, αλλά εκεί δεν μπόρεσα να εξομολογηθώ τις πράξεις μου. Το ξέρω ότι ο Θεός με έχει συγχωρέσει γιατί ξέρει όσα περνούσα τόσα χρόνια στην παιδική μου ηλικία.

Εκείνη την ημέρα που έφυγε το παιδί (σ.σ για το δύο μηνών μωρό της), ήμασταν στο νοσοκομείο. Ήταν και άλλοι μέσα στον θάλαμο. Εγώ είχα θολώσει πάλι, είχα απελπιστεί. Είχα μαλώσει πάλι με τη μάνα μου. Εγώ ήθελα τη βοήθειά της και εκείνη μου ζητούσε δανεικά. Της εξηγούσα πως είμαι μόνη μου με τη μικρή και αυτή είχε το μυαλό της αλλού. Ένιωθα απελπισμένη. Μόνο τα λεφτά την νοιάζανε!

Δεν ξέρω πώς το έκανα, αλλά το έκανα! Δεν υπολόγισα καν ότι ήταν και άλλος μέσα στο δωμάτιο. Ένιωθα σαν να υπήρχαν κάποια δευτερόλεπτα που δεν σκεφτόμουν, δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Μόλις καταλάβαινα τι είχε γίνει, ήταν αργά. Μπορεί να το βλέπετε παράλογο, αλλά έτσι έγινε.

Δεν θυμάμαι με ποιο τρόπο το έκανα σε κανένα από τα παιδιά. Δεν θυμάμαι πώς σταματούσα την αναπνοή τους. Κάθε φορά προσπαθούσα να τους κάνω ΚΑΡΠΑ, να τα βοηθήσω να αναπνεύσουν. Τα αγαπούσα τα παιδιά. Δεν ήθελα να τους κάνω κακό, αλήθεια σας το λέω. Οι άνθρωποι που είχα δίπλα μου έβλεπαν ότι αγαπάω τα παιδιά.

Δεν ξέρω τι έπαθα και έκανα κακό στο μωρό της Κατερίνας. Το παιδί αυτό περνούσε πολλά από το Βλαδίμηρο. Δεν θυμάμαι τι συνέβη. Είναι σαν το μυαλό μου να μη θέλει να θυμηθεί τι έγινε. Είναι σαν να σβήνουν όλα. Αυτό που θυμάμαι σίγουρα είναι πως όταν έκανα ό,τι έκανα, έπιανα τον εαυτό μου να προσπαθεί να αντιληφθεί τι είχα κάνει, γιατί το είχα κάνει και πώς μπορούσα να σώσω τα παιδιά.

Μπορεί στα μάτια των άλλων να είμαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου. Εγώ σας ξαναλέω πως η μάνα μου, αυτή η γυναίκα που με γέννησε, δεν νοιάστηκε ποτέ για μένα. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να άλλαζα τα πάντα. Να μην είχα φτάσει ποτέ σε αυτό το σημείο.

Αυτά που έκανα δεν τα έκανα γιατί είμαι κακός άνθρωπος. Αυτοί που γνωρίζουν αλήθεια και ξέρουν τι έχω περάσει, θα με συγχωρέσουν».