Ειρήνη Μουρτζούκου: Ολόκληρη η ομολογία της – «Μόλις καταλάβαινα τι είχε γίνει, ήταν αργά»

«Ο Θεός με έχει συγχωρέσει» – Τι υποστήριξε για τον Παναγιωτάκη;

Το μεσημέρι της Πέμπτης (10/7), στην εκπομπή του Open, Open Τώρα, προβλήθηκε ολόκληρη η ομολογία της Ειρήνης Μουρτζούκου για τις βρεφοκτονίες.

Η νεαρή γυναίκα, που ομολόγησε ότι δολοφόνησε τα δύο της παιδιά, το μωρό της φίλης της, Κατερίνας και την αδελφή της, αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπιζε όταν ήταν πιο μικρή, ενώ παράλληλα τόνισε πως όταν σκότωνε τα βρέφη θόλωνε το μυαλό της και δεν καταλάβαινε τι έκανε. Παράλληλα, η ίδια διευκρίνισε ότι δεν πείραξε ποτέ της τον μικρό Παναγιωτάκη, η οποίος πέθανε τον περασμένο Αύγουστο κάτω αδιευκρίνιστες συνθήκες.

Η Ομολογία της Ειρήνης Μούρτζούκου

«Κοντεύω να τρελαθώ και δεν ξέρω ποιον μπορώ να εμπιστευτώ. Τα μόνα άτομα που ενδιαφέρονται για μένα είναι η γιαγιά μου, οι θείοι μου και ο πατέρας μου, γιατί ξέρουν πώς έφτασα ως εδώ.

Είμαι ακόμα παιδί. Από όταν ήμουν πολύ μικρή περνούσα τα πάνδεινα, δεν ζούσα ως παιδί. Δεν φαντάζεστε τι κουβαλάω στην ψυχή μου. Αναζητούσα πάντα την αγάπη της Πόπης, της μάνας μου. Ποτέ της δεν μου έδωσε μια αγκαλιά. Αυτή είναι η μεγάλη μου πληγή.

Όταν πέθανε η Ζωή Ηλιάνα ήμουν 13 ετών. Με ρώτησε ποτέ κανείς τι περνούσα εγώ τότε; Εκείνη την ημέρα θυμάμαι ότι πήγα στο δωμάτιό της και ενώ ήταν στο πάτωμα, εγώ στεκόμουν από πάνω της. Δεν θυμάμαι τι έγινε. Δεν κατάλαβα ότι πέθανε. Το έμαθα αργά το βράδυ, όταν μου το είπαν.

Η μάνα μου ενδιαφερόταν μόνο για τους γκόμενούς της. Ο παππούς μου με έσερνε από τα μαλλιά. Το ξέρετε πως όλη μέρα έτρωγα ξύλο; Έπρεπε να προσέχω και τα παιδιά μέσα σε όλο αυτό. Για να γλιτώσω, το έσκαγα από το σπίτι. Δεν μπορεί σήμερα να έρχεται η μάνα μου και να μου λέει πως φταίω.

Εγώ το έκανα, το παραδέχομαι, αλλά δεν ξέρω γιατί. Το μυαλό μου θόλωνε εξαιτίας όσων μου έκανε η Πόπη. Είναι σαν το μυαλό μου να άδειαζε εκείνες τις στιγμές και να μην σκεφτόμουν τίποτα.

Φαντάζομαι πώς ή θα είχαμε μαλώσει ή θα σκεφτόμουν όσα μου είχε κάνει αλλά και όσα μου έχουν λείψει από τη μάνα μου. Τα πράγματα έγιναν με τον ίδιο τρόπο σε όλα τα παιδιά, εκτός από το μωρό μου το μικρό. Το έκανα χωρίς να το καταλάβω. Ξύπνησα και το είχα πλακώσει στον ύπνο μου.

Όλη μου τη ζωή πρόσεχα παιδιά, τα μεγάλωνα. Και τα αδέρφια μου και τα δικά μου παιδιά και των φίλων μου. Σας λέω αλήθεια, τα λατρεύω τα μωρά, γιατί εγώ ως παιδί είχα δύσκολα χρόνια. Σε κανένα παιδί δεν αξίζει να μεγαλώνει με αυτό τον τρόπο.

Το όνειρό μου ήταν μια ωραία οικογένεια. Ένα όνειρο που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα. Αυτό με έφτασε εδώ που είμαι σήμερα. Έφτασα να κάνω κακό στα ίδια μου τα παιδιά, στην αδερφή μου και σε ένα άλλο μωρό. Όλα ήταν αθώα.

Τώρα που σας τα λέω αυτά, νιώθω λύτρωση. Θέλω να πω την αλήθεια και, αφού τα λέω όλα, να ξέρετε: τον Παναγιωτάκη δεν τον πείραξα ποτέ! Δεν είναι δυνατόν εγώ να έφτασα σε τέτοιο σημείο, να θόλωσε το μυαλό μου τόσο πολύ και να μην το θυμάμαι αν το είχα κάνει.

Πάω και κάνω και εξομολόγηση, αλλά εκεί δεν μπόρεσα να εξομολογηθώ τις πράξεις μου. Το ξέρω ότι ο Θεός με έχει συγχωρέσει γιατί ξέρει όσα περνούσα τόσα χρόνια στην παιδική μου ηλικία.

Εκείνη την ημέρα που έφυγε το παιδί (σ.σ για το δύο μηνών μωρό της), ήμασταν στο νοσοκομείο. Ήταν και άλλοι μέσα στον θάλαμο. Εγώ είχα θολώσει πάλι, είχα απελπιστεί. Είχα μαλώσει πάλι με τη μάνα μου. Εγώ ήθελα τη βοήθειά της και εκείνη μου ζητούσε δανεικά. Της εξηγούσα πως είμαι μόνη μου με τη μικρή και αυτή είχε το μυαλό της αλλού. Ένιωθα απελπισμένη. Μόνο τα λεφτά την νοιάζανε!

Δεν ξέρω πώς το έκανα, αλλά το έκανα! Δεν υπολόγισα καν ότι ήταν και άλλος μέσα στο δωμάτιο. Ένιωθα σαν να υπήρχαν κάποια δευτερόλεπτα που δεν σκεφτόμουν, δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Μόλις καταλάβαινα τι είχε γίνει, ήταν αργά. Μπορεί να το βλέπετε παράλογο, αλλά έτσι έγινε.

Δεν θυμάμαι με ποιο τρόπο το έκανα σε κανένα από τα παιδιά. Δεν θυμάμαι πώς σταματούσα την αναπνοή τους. Κάθε φορά προσπαθούσα να τους κάνω ΚΑΡΠΑ, να τα βοηθήσω να αναπνεύσουν. Τα αγαπούσα τα παιδιά. Δεν ήθελα να τους κάνω κακό, αλήθεια σας το λέω. Οι άνθρωποι που είχα δίπλα μου έβλεπαν ότι αγαπάω τα παιδιά.

Δεν ξέρω τι έπαθα και έκανα κακό στο μωρό της Κατερίνας. Το παιδί αυτό περνούσε πολλά από το Βλαδίμηρο. Δεν θυμάμαι τι συνέβη. Είναι σαν το μυαλό μου να μη θέλει να θυμηθεί τι έγινε. Είναι σαν να σβήνουν όλα. Αυτό που θυμάμαι σίγουρα είναι πως όταν έκανα ό,τι έκανα, έπιανα τον εαυτό μου να προσπαθεί να αντιληφθεί τι είχα κάνει, γιατί το είχα κάνει και πώς μπορούσα να σώσω τα παιδιά.

Μπορεί στα μάτια των άλλων να είμαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου. Εγώ σας ξαναλέω πως η μάνα μου, αυτή η γυναίκα που με γέννησε, δεν νοιάστηκε ποτέ για μένα. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να άλλαζα τα πάντα. Να μην είχα φτάσει ποτέ σε αυτό το σημείο.

Αυτά που έκανα δεν τα έκανα γιατί είμαι κακός άνθρωπος. Αυτοί που γνωρίζουν αλήθεια και ξέρουν τι έχω περάσει, θα με συγχωρέσουν».